190

دوست داشتنت بدجور تاوان داشت! من دیوانه چرا به خودم بد کردم!!! 190...

شاید دیگه هیچ وقت دلتنگیمو بروز ندم... 190...

بی خبر از اینکه با دیدن تو دیدن حالت خندیدن تو خودمم قاتل این دل بودم... 190...

فکر کنم دیگه کاملا متوجهی که چقدرگرفتارت بودم و حتی شاید دلت به حالم سوخته باشه.کاملا این حس ترحم رو حس می کنم. توی وضع عجیبی قرارت دادم، مگه نه؟ نه دلت میاد کاملا پا روی دلم بزاری و نه توان و طاقت راه اومدن با من رو. آخ که چه شخصیت مزخرفی از خودم برات ساختم و خودم هیچ اراده ای در به وجود اومدنش نداشتم...میگی من هیچ وقت فراموشت نمی کنم. خیلی دلم می خواد بدونم توی خلوتت وقتی به من فکر می کنیچه چیزهایی از ذهنت عبور می کنه. یعنی داری به اخلاق های عجیبم فکر می کنی؟ به حساسیت هام؟ به میزان وابستگی و محتاج بودنمبه شما؟ 190...

عشق اشکال و صورت های مختلفی داره و من یکی از خاص ترین، ناب ترین و پاک ترین صورت عشق رو تجربه کردم. درسته که خیلی به خاطرش سختی کشیدم‌، اما شیرینی های زیادی هم داشت. هر کسی شانس تجربه ی همچین چیزی رو توی زندگیش نداره! من یه بچه ۱۱،۱۲ ساله بودم که این حس و علاقه توی وجودم مثل یه جوانه ریشه زد و قدم به قدم با خودم قد کشید و بزرگ شد. با جانم ازش مواظبت کردم. هر جا رفتم با من بود. در همه حال و شرایط شما بودی و بدون اینکه خودتون بدونی، در همه شرایط و مراحل زندگیم با من بودی. دلم نمی خواست خدشه ای به این حس نابم وارد بشه... 190...

از دوست داشتنت همین رو بس
که وقتی پیشت بودم، دنیا فراموشم میشد.
انگار کل دنیا فقط داخل همون کابین ماشین بود و تنها انسان باقی مانده روی زمین، شما.
ولی به قول شما شاید خدا داره شفام میده...

حتی اگه این علاقه هم از قلبم بیرون بره، جاش رو کسی یا

چیزی نمی گیره. فقط یه حفره بزرگ از خودش به جا می ذاره

که شاید هر از گاهی سر باز کنه...

190...